Ze smutkiem przyjęliśmy wiadomość o śmierci profesora Wojciecha Łysiaka. Był dla naszego Muzeum kimś więcej niż tylko osobą, która przelotnie otarła się o naszą instytucję. Wojciech Łysiak przez ostatnich 20 lat wnosił w mury naszego Muzeum swym nieszablonowym intelektem i osobowością, ożywczy powiew naukowego fermentu. Powodował, że znajdowaliśmy w sobie cały czas od nowa sens swojej pracy i siły do jeszcze większego zaangażowania. Dzięki Niemu odkrywaliśmy Pomorze na nowo, penetrowaliśmy mało znane obszary kultury i dziejów tego regionu. Prowadziliśmy wspólnie badania naukowe poświęcone folklorowi słownemu Dawnego Pomorza w granicach Księstwa Pomorskiego, pomagaliśmy zbierać materiały o Krzyżach Pokutnych na terenie Rugii i Pomorza Przedniego w Niemczech do książki przygotowywanej przez Profesora, interesowaliśmy się wraz z zespołem innych pracowników muzeów i uczelni wyższych pomorskimi miejscami pielgrzymkowymi, szkolnictwem w czasach reformacji, dawną obrzędowością, strojem ludowym, książętami Gryfitami i wieloma innymi tematami.
Plonem tychże działań były cykliczne konferencje organizowane i wymyślone przez Profesora Wojciecha Łysiaka, zawsze ukoronowane wydawnictwem pokonferencyjnym, by wymienić tu chociażby konferencje naukowe w Trzebiatowie, bytowskie konferencje, pt. „Życie dawnych Pomorzan”, sławieńskie odsłony konferencji, pt. „Sławno i ziemia sławieńska”, dygowskie edycje „Dziejów wsi pomorskiej”.
Żałujemy, że nie ma już wśród nas tej nietuzinkowej osobowości i naukowca z tak dużym dorobkiem publikacji książkowych i artykułów w specjalistycznych czasopismach.
Wojciech Łysiak zmarł 6 sierpnia 2021 roku. Wiele lat związany był z Uniwersytetem im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Urodził się w 1954 roku. Studiował historię, magisterium uzyskał w 1983 roku. Następnie kształcił się na studiach doktoranckich. Stopień doktora nauk humanistycznych w zakresie etnologii (specjalność: folklorystyka) uzyskał na podstawie napisanej pod kierunkiem prof. Józefa Burszty rozprawy zatytułowanej Wielkopolskie podanie wierzeniowe przełomu XIX i XX wieku. Już jako adiunktowi w Instytucie Etnologii UAM, Rada Wydziału Historycznego nadała mu w 1990 roku stopień naukowy doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie historii o specjalności folklorystyka; podstawą awansu była książka Ludowa wizja przeszłości. Historyzm folkloru Wielkopolski (1992). Na Uniwersytecie w Poznaniu został następnie profesorem nadzwyczajnym w Instytucie Etnologii i Antropologii Kulturowej. Po kilku latach pracy przeniósł się do Akademii Pomorskiej w Słupsku, następnie pracował na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim w Olsztynie, w filii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego w Tomaszowie Lubelskim, a w końcu w Zakładzie Kulturoznawstwa Instytutu Historii na Uniwersytecie Rzeszowskim. (wg. http://etnologia.amu.edu.pl/)